"ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ", επιμέλεια: Χρ. Θεοφίλης Το πώς και το γιατί ασχολήθηκα με τη ζωγραφική έχει μάλλον μικρή σημασία, καθώς δεν αποτελεί μια απολύτως συνειδητή απόφαση. Αφού, όμως, έτσι ήρθαν τα πράγματα κι έγινα ζωγράφος, απαντώ καθημερινά στον εαυτό μου στο εξής ερώτημα: γιατί ζωγραφίζω; Γιατί να ζωγραφίζει κάποιος σήμερα; Ποιον και τι εξυπηρετεί, σε ποιον και σε τι χρειάζεται μια ζωγραφισμένη εικόνα, ειδικά σε μια εποχή στην οποία σε μία μόνο μέρα παράγονται τόσες εικόνες όσες κάποτε παράγονταν σε χρόνια; Αυτό το ερώτημα –θεμελιώδες και σχεδόν οντολογικό- είναι, κατά κάποιον τρόπο, η βάση πάνω στην οποία στήνονται οι εικόνες μου, η αφετηρία από την οποία εκκινώ για να πορευτώ προς λίγο ή πολύ διαφορετικές κατευθύνσεις. Αφού η ζωγραφική μου αναλογίζεται τον εαυτό της, επόμενο είναι να αναφέρεται και στον εαυτό της, στην ιστορία της. Με κάθε νέα ζωγραφιά κάνω μια μικρή αποδοχή κληρονομιάς και συνάπτω μια ακόμα σχέση με το παρελθόν της ζωγραφικής, προσπαθώντας πάντοτε να επαναπροσδιορίζω γόνιμα την θέση μου έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι μια μετατόπιση του βλέμματός μου –της αντίληψής μου- απέναντι στα ζητήματα της τέχνης, περισσότερο με σκοπό την Ερώτηση παρά την Απάντηση. Ευελπιστώ δε, ότι αυτό αφορά και τον θεατή του έργου μου. Αυτό ήταν το θέμα της πρώτης μου ατομικής έκθεσης με τίτλο «Πίνακες που αναπαριστούν πίνακες», μιας σειράς ψευδαισθητικών τελάρων ( trompe l’ oeil) στα οποία χρησιμοποίησα την σύγχυση που προκαλεί η ψευδαίσθηση ως όχημα για να προσεγγίσω εκ νέου το ορισμικό πρόβλημα της οντολογίας του έργου τέχνης. Αυτό επίσης είναι το θέμα της δεύτερης ατομικής μου με τίτλο «Εξιστορημένες Εικόνες». Σε μια ενότητα δέκα αυτοβιογραφικών ελαιογραφιών πραγματεύομαι τους όρους μιας αναπαραστατικής, αφηγηματικής-συμβολικής ζωγραφικής, προσπαθώντας πάντοτε να διερευνήσω την ζωγραφισμένη εικόνα στην οπτική, συμβολική, αφηγηματική και εννοιολογική της λειτουργία.
|